Nga Mishel Koçiu
Epsheve te kryeministrit për protagonizëm, iu shtua dhe një ledhatim tjetër: Plotësimi i pjesshëm, në forme traileri filmik, i ëndrrës narcizike të lartgjatësisë për një rol në kinema, si kryemashkull dushi, krevati e studiosh televizive, ndërkohë që ka 20 vjet që luan rolin e pështirë të shpëtimtarit në telerealitetin e trishtuar shqiptar.
Bëhet fjalë për një spot televiziv, që lajmëron praninë e tij në një emision humoristik. Spoti boshtëzohet rreth sloganit “Kur do flasim”, batutë që javë të shkuara, kryeministri e përdori disa herë në rrjetet sociale, si diçiturë të ca selfieve të veta, plane të afërta të fytyrës së përdëllyer kryeministrore, të cilat me tepër se sa ftesa të mirëfillta për dialog me studentët, ngjanin si përgjërime të shpifura pedofilike.
Një reklamë e kuruar me kujdesin e një videoklipi të kushtueshëm (mizanskena e ditë të tëra filmimesh e montazhi ritmik) për ta bërë sa më të mezipritur praninë e kryepërgjegjësit të halleve në një ekran televiziv kombëtar.
Përçmimi kryeministror për publikun e vënë përfund, shënon një kulm me këtë spot televiziv bythëlëpirës. Po atë kulm që arrin babëzia e tij për popullaritet!
Për kolegët e mi të ekranit që bashkëgatuajnë këtë maskarade, ndjej vetëm dhimbje e mëshirë! Kur kamerat hynë në bunkerin e Surrelit, do t’i bënim një shërbim të çmuar publikut sikur të tregonin interieret e kushtueshëm, në vend të masturbuesit të mallos, që majmunezonte bajatshëm një rol të shpëlarë vetëdashurie!
