đŠđ±O tĂ« humbur shqipĂ«tarĂ«,
Seç qenkeni për të qarë!
PĂ«r tĂ« qarâ e pĂ«r tĂ« sharĂ«,
PĂ«r tĂ« sharâ e pĂ«r tĂ« vrarĂ«!
Armiqtë mbë dhé ju hodhnë,
Dhe ju shtypnë sa u lodhnë!
Sa u lodhnâ e sa ju ngopnĂ«
Ju gdhendnë edhe ju rropnë.
As bukĂ«, as brekĂ« sâju lanĂ«,
Ju punoni, ata hanë!
Nuk ju lanâ as pakĂ« nderĂ«
Qâe kini pasur pĂ«rherĂ«.
As nder, as turp, as gjak sâkini
Unji kryet dhe po rrini.
I duroni vet armiqtë;
Prisni vdekjen apo vdiqtë?
ShĂ«rbĂ«torĂ« tâAnadollit,
Kleçk e lodra të Stambollit.
NĂ« mos u shove fare,
Ndizu, zemra shqipëtare!
O shqipëtarë barkzbrazur,
Fustançjerrâ e kĂ«mbĂ«zbathur
Zemërohuni një herë,
Mprehni kordhët për të prerë,
Mprehni kordhâ e mprehni pallĂ«
Të ju ndritin yj mi ballë,
Ti frikësoni zuzarët
Ăâi shuan shqipĂ«tarĂ«t,
E në vend tuaj të rroni
Si të doni e si të thoni!
Faik Konica 1901 đŠđ±
"Vajtim per roberi te Shqiptareve"
