Kur ishte 59 vjeç, pas katër viteve të persekutimit, Alexander Solzhenitsyn Isayevich ftohet për të mbajtur një fjalim në Universitetin e Harvardit, në vitin 1978. Ndërsa dëgjuesit presin një kritikë të ashpër ndaj shoqërisë sovjetike, nga ana e një disident i famshëm, shkrimtari i madh i habiti të gjithë, kur vuri Perëndimin përballë kontradiktave të veta dhe lexoi një padi të vërtetë kundër botës moderne. Duke ardhur nga një botë ku ishte e ndaluar të flitet, ai arriti në një botë ku mund të thuhet gjithçka dhe ku ajo që thuhet "është e padobishme".

Në shiun e derdhur të kritikave, shkrimtari denoncon në gjuhën e tij amtare dobësitë e Perëndimit, zbutjen e karakterit, rënien e vullnetit dhe të guximit. Ideologjia e "lumturisë" dhe "mirëqenies" erdhi si  "ngushëllim për etërit dhe gjyshërit tanë që nuk e kishin idenë". Kjo garë vdekjeprurëse për mallrat materiale ka sjellë një përmbushje të pashembullt fizike, liri të pakufizuar gëzimi, një kërcim nga Fryma në Mëndje, duke shkelur natyrën tonë shpirtërore.

Duke kritikuar sistemin perëndimor, Solzhenicin nuk synonte të shtyjë përpara sistemin socialist, regjimin totalitar, qëllimi i të cilit është "asgjësimi i thelbit shpirtëror të njeriut". Jo, sistemi liberal, si sistemi socialist, është jo-model.

Gjunjëzimi para njeriut dhe nevojave të tij materiale është simptomë e një shterimi shpirtëror, të rënies morale të Perëndimit. Për më tepër, një sistem, detyra e vetme e të cilit është përvetësimi i lumturisë tokësore, pa ndonjë referencë superiore, është veçanërisht i brishtë: "Asnjë armatim, sado i madh, do të vijë në ndihmë të Perëndimit për aq kohë sa ky nuk do ta ketë kapërxyer humbjen e vullnetit të tij.   Për të mbrojtur veten, duhet të jetë gati të vdesë dhe kjo ekziston vetëm në numër të vogël brenda një shoqërie të ngritur në adhurimin e mirëqenies tokësore ".

Ekzistenca e njeriut perëndimor e zhyt shkrimtarin rus në një pikëllim të thellë. Humbja e shtypjes së shenjtë, shtypja e neveritshme e reklamimit dhe rritja e pornografisë kanë nxitur shfaqjen e një mase individësh të dobët dhe të zymtë. Rrjedhja morale e civilizimit perëndimor zhduket pas disa orësh heqjeje të energjisë elektrike: "Papritmas, turma e qytetarëve amerikanë shpërthyen, plaçkitnin dhe përdhunuan. Kjo është hollësia e filmit! Të tilla janë brishtësia e strukturës suaj shoqërore dhe mungesa e shëndetit të brendshëm”.

Liria e zhveshur më në fund degjenerohej në licencë. Sistemi Liberal nuk është në gjendje për të mbrojtur qytetarët kundër 'thellësisë së degradimit të njeriut ", si" këta filma të plotë të pornografisë, krimit ose Satanizmit", që kanë ujitur rininë e Perëndimit, ngritur mbi një dhunë të keqe morale. Prandaj, jeta e konceptuar sipas mënyrës liberale zbulohet "e paaftë për të mbrojtur veten nga e keqja dhe është duke u kafshuar pak nga pak".

Shtypi tani tejkalon fuqitë sovrane të shtetit. Kapaciteti i medias për sugjerim e bën atë forcën më të rëndësishme në shtetet perëndimore. Dhe megjithatë, shtypi ka tendencë për një uniformitet të caktuar. Simpatitë e tij drejtohen sistematikisht në të njëjtën anë, gjykimet e tij "mbahen brenda kufijve të caktuar të pranuara nga të gjithë". Së fundmi, pavarësisht nga aftësia e tij për të falsifikuar mendimin, madje edhe për ta prishur atë me informata kontradiktore, ajo ka një papërgjegjshmëri morale të mrekullueshme: "Me çfarë u zgjodh? Kush e bën këtë raport? "

"Nuk ka pasur kurrë, aq sa sot, individë amorfë, të hapur për të gjitha sugjerimet dhe intoksikimet ideologjike”. 

Sipas Solzhenicit, rrënja e së keqes është koncepti i botës që lind nga Rilindja. Ai është i afërt me atë të mendimtarit tradicionalist René Guénon. Për këtë të fundit, Rilindja dhe Reformimi konsumojnë thyerjen përfundimtare me shpirtin tradicional, një në shkenca dhe artet, tjetra në fushën e fesë. Në të njëjtën mënyrë, Solzhenitsyn ia atribuon origjinën e së keqes humanizmit, antropocentrizmit të lindur nga Rilindja dhe të importuara në Rusi që nga Pjetri i Madh. Materializmi liritë pakufishme e marra në lidhje me fenë, humanizmit jofetar i Iluminizmit, do të formojnë shtratin e socializmit, duke konfirmuar pasqyrën e Karl Marksit: "Komunizmi është një humanizëm i natyralizuar" . Në sytë e tij, liberalja është një shkatërrues i traditave kombëtare.  Paradoksalisht, fajtori i vërtetë sipas tij i revolucionit të tetorit 1917 është pikërisht revolucioni i shkurtit 1917, "revolucioni liberal" rezultati i të cilit mund të jetë vetëm anarki.  Në vitin 1979, redaktor i New Yorker do të bëjë një rakordim të mençur në mes Solzhenitsyn dhe Ajatollah Khomeini, dhe të nxjerrë në pah kundërshtimin e tyre të përbashkët të forces. Shkrimtari rus denoncon "katastrofën e ndërgjegjes njerëzore antifetare ". Në fjalën e tij, në vitin 1978, por ai i qëndron ai thellësisht filozofisë së Blaise Pascal: "Midis nesh dhe qiellit, ferrit nuk ka asgjë, ka vetëm jetë, e cila është gjëja më e brishtë në botë. "