Nga Mimoza Rexhvelaj
Në ORBITËN E DITËS QË VJEN
Gjethet e verdha
Janë trishtuar kur pikat e shiut
Deri në palcë patën shtrirë
Mbretërinë e tyre të lagët
Heshtjen ndërkohë e bëj zap
Me titrat e gjumit që dalin pahiri
Të përplasen me klithmat e mendimeve
Që memece janë e etje nuk kanë
Mgutem me arritë vaktin që humba
Të ec dua po a kam se ku të shkoj?
Në orbitën e të nesërmes nuk ka rrugë
Për mua. E ndofta për këtë shkak, nxitoj!
NGANDONJËHERË HËNA
Nganjëherë hëna
Perdet e mëndafshta,
I ul e këqyret
Në pasqyrën e liqenit.
Në se i shendohet bukurisë së vet
Këtë mund ta dijë vetëm ajo
Se ne të tjerët vetëm e përtypim
Kete mizanskenë me rit masonësh.
Hëna ndërkohë,
Druhet se e fsheh gjysmën e saj,
Atë të veshurën me ar…
Se ka frikë t’ja lexojë
Qielli i pamatë, gjiganti kureshtar!
Ndaj kujdeset aq shumë hëna
Vetëm faqen e parë
Të na tregojë ne tokësorëve
Magjinë e mistereve të saj…
GJAHU MJERAN I SHTRIGAVE
Lulet e kumbullës
Kanë kohë që fluturojnë
Me ballin e brengosur
Nga smogu e cmira.
Fluturat, kur nektari
Nuk del në shteg si gjah i majmë,
Ikin në një planet të panjohur
Për të dimëruar si statuja pa shpirt.
Mua më tremb yryshi jot
Për gjueti shtrigash ke humbur e bjerrë
Pasionet e rinisë kur nisja për diku
Është tjetërçka e jo maskë e çjerrë!
ODISEJADA
Duart vendos mbi pllakat homerike,
Të zbritura nga lart, urdhëresat pa urdhër,
njeriun e lëshuar si pré
në arenën e luanëve,
në arenën e shumë zotave .
Është jeta . Odisejada ime .
Duhet t’i bindem.
Nuk pres shumë nga zhurma e dallgës që përplaset mbi rërë,
As nga pulëbardha që lajmëron tokë,
e as nga lajmi i fundit i gjetur në shishe
dy mijë vjet më vonë…
Tani lëri retët të vazhdojnë rrugëtimin qiejsh,
ngrij velat e tua në direk.
Mbushe me ajër kraharorin
dhe ec, ec,ec …
Vetëm ec …
S’duhet ta dëgjosh thirrjen e sirenave …
Lëre pas krahëve,
mos i ndaj sytë nga lind dielli mbi kreshtë.
sec me del nje ?
PSE JO,RASTIS
A mundesh me dalë, me u nda a mundesh
Prej lëkurës tënde të djersitur,
Në se jo më tundon dhe me këtë aromë
Teksa rri shtrirë nën hijen e mërzitur.
I bëj sfidë të pamundurës kryeneçe Egon e sëmurë e harroj s’di se ku, Viroza e stinës me putra të lagështa S’di ku bën mriz gjithashtu.
Kot i hukat eshtrat me trille
Dielli bie në komë sa vjen muaji gusht, Perden e harresës nuk e lë të bjerë Rastis ta qëlloj dhe me grusht.
PËR NË OLIMP RRUGËN MA TREGOVE
Ëndrrat e dlira
Nën sqetullën tënde i struka,
Dhe gjakun në damarë
Më të kuq se rubinët e pata.
Më rrëshkiti vështrim tinëz
Përtej mbi shtratin e lumit
Në kërkim të Zeusit e graha
Tërkuzën e tundimit.
Mbi etjen e buzëve të tua
U shkriva si të isha bulëz vese,
Në qemerin e shpirtit tënd
Me skatul e pastrova honin
E hamëndjeve e mëdyshjeve
Që deri vonë nuk patën gjumë.
Për sa kohë rri në pritje
Me areolën e agimit të kuqërremtë,
Ti ma shtron rrugën e ma jep në dorë Pishtarin me flake
E për në Olimp më prin..
MOS NGURRO TË LUTEM
Më thuaj miku im
Pse e kap për leckash ëndrrën,
Si guxon kur titrat e saj
Janë kode që ti nuk i kupton?
Pas ëndrrës së zhdjergun
E pas hamendjesh të zhegituna
Pse kacaviresh pas viaskave të fatit Për të vozitur pak më vonë
Në rudinat e hapësirave të asgjësë
Të shtruara si qilima nga askushët?
Më thuaj, miku im,
të lutem shumë
A mundesh me e ndez ashklën
E fundit e të bërë shkarpë
Nga bliri plak që tendoset e tkurret
Prej t’hollimit të halleve të përditshme Me ethet e rritjes së filizave të njomë.
E me mazën e buzëve të spërkatura Me lëng qershie në djerrinën e lagët Në stomin ku thinjat thinjen sak!
Më thuaj, të lutem miku im
A është lindja e diellit mbi Korab
Njera nga magjitë ku njerëzit besojnë
Më shumë se vozitja me varkë në Had?
A i varin diku mbi asgjë ëndrrat
E vargojtë e gjakut i lëkundin?
Më thuaj, mos hesht e mos ik
Pa më thënë se koha po na çmend, Duke na i lodhur ruazat e kurrizit
Për të na bërë më të fortë se hiçi!
Teshtima të molisura numëroj
Në sarkofagun e duhmave të lagështa, Të varreve të harruara në periferiKu urtanët e poetët pa hise nuk janë!
Teembramja mos shko larg
Pa më thënë se një hije mortale,
Të nguc me i ba bashkë zemrat
E kjoftëlargut me ja dhanë për meze!
Pritjen shekullore mos ma trishto
Ma palos e ma lër në fund të kopshtit,
Se vjen fëmijëria ime turravrap aty
Për të dëgjuar se ç’ka deshte me më thanë!
