LIRIA
Lëshoje fjalën lirisht
Idhulli i fjalës së lirë, e vërteta
Rrite fëmijën trimërisht
I thuaj jo padrejtësive
Asgjë nuk është e përsosur pambarimisht
NËNAT
Në këmbë qëndrojnë ditë e natë
Ëndrrat t’i rrisin të lira
Në zemra mbajnë fëmijët, në sy
Asgjë s’i ndan nga fëmija
Të bukurat, të urtat, të mirat.
DIBRA
Dritare diturie, sofër bujarie
Idhull shqiptarie, shembull urtësie
Bashkë me Kosovën dhe Çamërinë
Rendite hallet për të qarë
Arriti kohë e Arbërisë, gëzohuni !
KORABI
Kryekështjellë e Shqipërisë
Oxhak trimërie, log burrërie
Rrëzë teje Drini shushurit
A thua janë vëllezër binjakë
Betejë pas beteje fitoret rendit
I qofshim falë, strehës së Përëndisë
DRINI
Desha ta imitoja vrullin e tij
Rrebeshe kaloi e rrebeshe përballon
I ashpër, i bukur, i kristaltë
Nga Driloni në Rozafë
I shtrin krahët dhe dritë lëshon
SHQIPËRIA
Shqiponja nga flamuri
Hap krahët, fluturon
Qielli e pret si bijën e tij
I lëshon za bijve të saj.
Prej fjalës së lirë
Ëngjëjt flenë gjokszbuluar
Rrituni ju, o ëngjëj
I kam falur siguri e ardhmëri
Arbërisë tej e mbanë.
FLAMURI
Fluturo mbi male, shqiponjë e lirë
Liria për ty, ajri që thith
Atdheu yt, Shqipëria e shqiponjave
Mu në mes të saj krahët i ka shtrirë
Ulur mbi gjak, gjaku të rinon
Rritur mbi plagë, plagët të lartojnë
I thuaj botës mbarë: “Jam Shqipëria”.
VALBONA
Valë valë ulesh e ngrihesh
A thua je zanë, a thua je lumë
Lumi më i bukur, më i kristaltë
Bona të thërras si bijën time
Oh, ju të dyja mua po më çmëndni
Nisu drejt meje, malli po më bren
A nuk e shihni se po zbardhem ?!
Hoxhë Moglica, luftëtari
Moglicë e vogël të dha emrin e saj
Të dha shpirtin dhe emrin e madh
Gollobordë e Dibrës të mëkoi me lirinë
Përëndia të mësoi të duash Shqipërinë.
Profeti Muhamed me fjalët epope:
O njerëz mbi tokë, s’ka fe pa atdhe
Ndaj hoxha predikonte tek njerëzit:
gërmat e alfabetit janë bekim i Muhametit
Mësoni gjuhën shqipe, mësoni në Shqipëri
Se gjuha është pararendëse e lirisë
Se gjuha është dhuratë e përëndisë
Se gjuha jonë shqipe, e para ndër gjuhët e tjera
Tashmë ka nevojë të shkruhet,
të këndohet si ngahera
Ndaj 500 abetare shqipe i solli
Nga Turqi e largët, nga Stambolli
Në arkat e drurit prej dushku
I transportoi dhe i shpërndau Vasil Pleushku
Dhe në Elbasan dërgoi jo pak, por tetë
Tetë djem të rinj me syrin tek retë
Tetë njerëz të etur për dije
Ata që do të bëheshin arsimtarët e ardhshëm
Ata që do të rrezatonin rreze diturie.
I dashur Luigj*, po të dërgoj tetë
Janë sypetritë, janë atdheu vetë.
I shkruan Gurakuqit, drejtorit të parë
Për dije e shqiptarizëm janë luftëtarë.
Shtëpinë e tij, kullën në Moglicë
E ktheu në fortifikatë-shkollë
Edhe luftohej, edhe mësohej.
Ashtu ish koha, dhe kohës i shkoi pas
Ai që me Abdyl Beun dhe Pashanë Iljas
Ngritën edhe Lidhjen, ngritën dhe kalanë
Ngritën dhe vetëdijën, gatuan lirinë
Thirrën nga Stambolli edhe Ismailë
Ngrije Ismail Bej se jemi me Ty
Jemi me Isanë, jemi me Shqipninë.
Hej Hoxhë Moglica, o dibrani i shekullit
I shekullit të njëzetë, por dhe të 21-të
Burra si ti, zor se nëna lind
Burra si ti, sa shumë i duhen kombit
I duhen dhe sot se gjuha po harrohet
I duhen dhe sot se vendi po copëtohet
I duhen dhe sot se po vidhet toka
Po vidhet deti, po e shkund tërmeti
Dhe burra si ti nuk dalin prej nji shekulli
Hej hoxhë Moglicë, fol me Muhametin…
