Një shekull pas tragjedisë së Titanikut, shkencëtarët kanë gjetur një fajtor të “papritur” për mbytjen e anijes: Hënën. Të gjithë ata që e njohin historinë e mbytjes së superanijes së 100 viteve më parë, e dine se ajo erdhi për shkak të përplasjes me një ajsberg.
“Një lidhje që ekziston mes Hënës dhe levizjes së ajsbergëve shpjegon se pse një numër i pazakonte i copave të akullit u gjend në rrugën e Titanikut natën e 15 prillit 1912”, thotë Donald Olson, fizikan në Universitetin e Teksasit.
Që nga koha kur ndodhi tragjedia e Titanikut, në të cilën vdiqen 1517 persona, studiuesit janë munduar të kuptojnë se pse kapiteni Eduard Smith i injoroi paralajmerimet për ajsbergë në zonën ku do të kalonte anija.
Ai ishte kapiteni më me përvojë i Ëhite Star Line dhe i kishte rënë kryq e tërthor disa herë Atlantikut të Veriut e njihej si lundërtar i kujdesshëm.
“Ajsberget e Groenlandes si ai qe goditi Titanikun zakonisht ngecin në ujrat e cekëta të Labradorit dhe Njufajndlendit dhe nuk mund të lëvizin drejt jugut pa u shkrirë mjaftueshëm që dallgët të munden t’i lëvizin”, thotë Olson.
Pra si ka mundësi që një numër i madh ajsbergësh gjendeshin në “rrugën” e anijeve, në ujrat e jugut.

Ekipi i shkencetarëve u mbeshtet në spekulimin e oqeanografit Fergus Ud, i cili thoshte se një afrim i pazakontë i Hënës në janar të 1912-s mund të ketë shkaktuar dallgë aq të larta saqë shumë ajsbergë janë shkëputur nga Groenlanda dhe kanë lëvizur pa e ndryshuar madhesinë drejt ujrave ku kalonin anijet.
Olson thotë se një herë në shume kohë, Hena dhe Dielli vendosen në një linjë të tillë që forcat e tyre gravitacionale forcojnë njëra-tjetrën. Në atë kohë, Hëna kishte largësinë më të vogël nga Toka në 1400 vjet dhe afrimi maksimal ndodhi në 6 minuta të hënës së plotë. Për më tepër, afërsia më e madhe e Tokës me Diellin ishte shënuar pikërisht një ditë më parë. Një konfigurim i tillë rriti efektin e Hënës në oqeane.
Sipas studimit të Olson, ajsbergu që u fut në ujrat ku lundronte Titaniku mund të jetë shkëputur nga Groenlanda në janar të 1912-s. Dallgët e larta të baticës, të shkaktuar nga kombinimi i fenomeneve astronomike, u kanë mundesuar ajsbergeve mbërritjen në ujrat ku lundronte Titaniku.
Shkencëtarët që kryen studimin shfajësojnë kapitenin Smith (edhe pse një shekull më vonesë) për vendosmërine e tij për të lundruar natën e 15 prillit. Si një njohës i mire i detit, ai nuk kishte arsye të besonte se ajsbergët që do t’i shfaqeshin përpara ishin aq të mëdhenj dhe të shumtë në numër.