Pjesë nga fjala e kreut të PD-së, Sali Berisha: 

Miqtë e mi, një komb pa rini është një komb me të shkuar.

Një komb me pak rini është një komb me pak të ardhme.

Nuk ka betejë më jetike, më vendimtare se sa beteja për të rinjtë shqiptarë.

Se sa beteja për t’u krijuar atyre mundësinë që të qëndrojnë në Shqipëri.

Të punojnë në Shqipëri.

Të ngrenë të ardhmen e tyre në Shqipëri.

PD, objektivin e saj më madhor, treguesin e saj më cilësor ka pikërisht mbështetjen e të rinjve shqiptarë.

Mbështetjen për një shkollim më të mirë dhe ky nuk është një premtim i pabazuar.

Jo, jo. Në vitet 2005-2013, shkolla u nxor nga rrokullisja në të cilën ndodhej dhe në testin e PISA-s pati ngjitjen më vertikale, ndër ngjitjet më të fuqishme që mund të bëheshin.

Në vitin 2005, Shqipëria kishte vetëm 12 studentë për 1 mijë banorë.

Në vitin 2012, Shqipëria arriti në 52 studentë për 1 mijë banorë.

Shqipëria u ngjit në mënyrë vertikale në cilësinë e mësimdhënies në 9 vitet bazë.

Numri i pedagogëve, asistentëve nga 6, u bë 12 mijë.

U investuan dhjetëra e qindra milionë euro për arsimin në tërësi dhe arsimin e lartë në veçanti.

Por mbi të gjitha, arsimi nuk ishte më një mollë e ndaluar për të varfrit e Shqipërisë. Jo dhe jo!

Ekonomia, konkurrenca e lirë, mbështetja e biznesit uli në mënyrë të ndjeshme papunësinë.

Kishte papunësi, nuk e mohoj, po ajo papunësi ishte tek të rinjtë dy herë më e ulët se në vendet e tjera të rajonit.

Kurse gjithçka u përmbys me ardhjen e sektit të Rilindjes në pushtet.

U bë çdo gjë që të përgjysmohet pranimet në universitetet tona dhe të mbushen gomonet dhe të emigrojnë, siç i quajti Edi Rama mish i freskët, me gjuhën më satanike, më cinike që mund të përdorej ndaj tyre.