I rrënuar nga skandalet e panumërta dhe i mundur përfundimisht nga dështimi se në 12 vite rresht nuk arriti të regjistrojë një sukses të vetëm në krye të vendit, Edi Rama po tenton një fabul të re, sa të shëmtuar po aq edhe pa vlerë: lojën me ndjenjat patriotike dhe emocionale të shqiptarëve që jetojnë larg vendit të tyre.

Takimi në Milano, ashtu si ai në Athinë e të tjerë që presin në radhë, janë shfaqja më e ulët dhe më e pamëshirshme për të shpëlarë një regjim të korruptuar e të kriminalizuar, me djersën dhe gjakun e qindra mijëra emigrantëve. Përdorimi i simbolikave patriotike e folklorike, i flamujve kuqezi, i këngëve të tipit “fol shqip se je shqiptar” apo i imazheve prekëse të eksodit biblik të viteve ’90, nuk është gjë tjetër veçse vjedhja e paskrupullt e emocioneve, nostalgjisë, lotëve dhe shpirtit të atyre që u mungon atdheu i tyre, për të mbushur gropën e lavdisë boshe të një lideri të dështuar.

Përvetësimi i shpërthimeve emocionale të emigrantëve, të provokuara nga ballafaqimi me sakrificën për mbijetesë, si një mirënjohje për lidershipin e tij, është një perversitet politik i tepërt edhe për një politikan si Edi Rama. Përzgjedhja e imazheve tronditëse, renditja me një stil prekës i vuajtjeve të tyre 30 vjeçare për të shkuar tek pika kulmore se më në fund ata ia dolën, është ky filli i oratorisë së Ramës për të prekur zemrat e emigrantëve që, në thelb, ngrihen në këmbë në nderim të sakrificës së tyre dhe jo të atij që ua evokon atë. Mirëpo loja e Edi Ramës është pikërisht leximi mbrapsht i kësaj paradigme: lavdia është e atij që e rrëfen dhe jo e atyre që e kanë jetuar.

Dhe, pasi emocionet bien dhe zemrat rifitojnë ritmin e përditshmërisë, pyetja mbetet e njëjta. Për çfarë duhen t’i jenë mirënjohës qindra mijëra shqiptarë që jetojnë në mërgim kryeministrit shqiptar? Çfarë ka bërë ai për ta gjatë 25 viteve që ka qenë pandërprerë në majën e pushtetit në Shqipëri? Pse duhen të ndihen ata krenarë me lidershipin e tij?

Lavdisë së kryeministrit do t’i shkonin ato ovacione nëse ai do ta ndërmerrte atë tur për të dhënë kumtin e pranimit të Shqipërisë në Bashkimin Europian në shenjë falenderimi për ata shqiptarë që kontribuan me sakrificën e tyre. Do të kishte kuptim, qoftë edhe si ndjenjë krenarie, nëse vendi i tyre, nga më i varfëri dhe më i korruptuari në Europë, falë lidershipit të tij sot do të renditej disa shkallë më lart. Do të ishte legjitime po ashtu, nëse Shqipëria vërtetë një vend i varfër dhe me mundësi të kufizuara, por nën drejtimin e tij do të veçohej si model demokracie dhe shteti ligjor në rajon. 

Edi Rama nuk ka dhe nuk mund të ketë asnjë nga këto rekorde imagjinare. Ato realet janë pasojat e degradimit të vendit në udhëheqjen e tij, nga qeverisja e korruptuar deri tek kriminelët me pushtet, nga skandalet me miliona euro të vjedhura e deri tek ndarja e Shqipërisë si plaçkë elektorale për banditët që kontrollojnë çdo gjë. A vlejnë këto më pak se fjalimet e kryeministrit në OKB, samitet me pompë në Tiranë apo flamujt e nostalgjisë së emigracionit, për t’u ndjerë krenarë si shqiptarë?

Edi Rama numëroi në Milano, bizneset e shqiptarëve në Itali por nuk tha sa emigrantë nga Italia kanë investuar në Shqipëri dhe çfarë lehtësish ofron qeveria e tij për ata. Pse në Shqipëri nuk vjen ndonjë nga shqiptarët e suksesshëm, por gjendet një “murator” me një të punësuar për t’i dhënë koncensionin 100 milion euro të sterilizimit, që është një aferë nën hetim nga SPAK? Pse gjendet italianë që projektojnë kullat dhe resortet qindra milionëshe dhe nuk thirren arkitektë shqiptarë që shkëlqejnë edhe në perëndim? Pse nuk arrijnë emigrantët e ndërshëm, vuajtjen e të cilëve evokon kryeministri, të marrin leje e troje për investime strategjike, por këto i gëzojnë ose banditët ose njerëzit e oborrit të pushtetit?

Nëse do kishte bërë sadopak në këtë drejtim, Edi Ramës edhe mund t’i lejohej kalërimi i fundit i ndjenjave patriotike dhe emocionale të shqiptarëve. Por ai nuk ka asnjë rekord për të cilin një shqiptar mund të ndihet krenar, veç reklamës së kushtueshme që paguan vazhdimisht për vete. Në Shqipëri, përballë realitetit të skandaleve dhe kriminilazimit të thellë që ka prodhuar, kjo reklamë nuk i bën më punë. Ndaj, për t’i ikur pikërisht këtij realiteti, po provon të manipulojë me ndjenjat e atyre që gjenden larg tij. Përballë të cilëve nuk është i detyruar të japë llogari, por vetëm t’u shesë reklamën e emocioneve me kolonën zanore të Noyzit.