Për shumëkënd brenda PS-së implikimi i Erion Veliajt për të mashtruar, joshur, korruptuar dhe më në fund ndërruar mendimin e aktorëve që ishin kundër prishjes së teatrit ishte « taksa e turpit » që kryebashkiaku duhej të paguante për rikandidimin. Prandaj Veliaj, që në fillim thuhet se nuk ishte për marrëveshjen Rama – Fusha (së paku këtë version hapin nën zë njerezit e tij) u detyrua të punonte me mish e me shpirt për të plotësuar urdhërin e Ramës: qetësimin e aktorëve.

 Ai « harxhoi nga koha e vet », pa ndeshje në publik, piu birra dhe gëlltiti qofte, ndau premtime për projekte dhe u mori mamatë në punë të gjitha atyre që firmosën për prishjen e teatrit.

Në fund me një mundim titanik, dhe një aftësi të rrallë prej matrapazi ai arriti t’i përçante aktorët, të skicojë paktin, madje dhe të pozojë i përqafuar me Dërhemin, Bashën dhe Trebickën (në foto) dhe të ndryshojë mendimet edhe në kokën prej «mohikani të fundit » të Bert Ndrenikës.

Por, kur rreziku i një tubimi të përbashkët të artistëve ra, Rama u shfaq këtë të hënë për të thënë se aktorët kanë për detyrë të recitojnë mirë dhe se nuk është puna e tyre të kenë zë në kapitullin e shembjes së teatrit të vjetër apo e ngritjes të të riut. Ajo sipas kryeministrit që foli në inagurimin e Artturbina është punë e arkitektëve dhe ndërtuesve.
Po negociatat me Veliajn që vendosën që aktorët do të jenë të përfshirë në grupin e punës për ndërtimin e teatrit të ri ku mbetën? Po premtimet se asgjë nuk do vuloset pa u konsultuar me kërkesat e tyre ?
« Po kjo ishte loja » bërtiste dikur Ndrek Luca në një film të vjetër shqiptar. Në filmin e ri është Rama ai që bërtet ndërsa aktorët mendjendruar dhe kryebashkiaku, thjeshtë luajnë rolin e palaços. Lapsi.al