Shqipëria është shteti i 11 në Europë (madje përpara Austrisë, Gjermanisë), por edhe të gjithë vendeve ballkanike, me përqindjen më të lartë të popullsisë së përqendruar në kryeqytet (metropol).

Në një hartë të përpiluar nga Jakubmarian, me të dhënat nacionale të çdo vendi në Europë, tregohet popullsia e zonës metropolitane të kryeqytetit të çdo vendi si përqindje e popullsisë së përgjithshme të vendit. Sa më i madh numri, aq më shumë vendi është i centralizuar rreth kryeqytetit të tij.

Sipas shifrave të 2016-s, në kryeqytetin shqiptar jeton 30% e popullsisë totale. Ndërsa në Ballkan, e ndjek Mali i Zi, me po të njëjtën shifër, Kosova me 28%, Maqedonia dhe Serbia me 24% dhe Bosnjë – Hercegovina me 11%.

Shteti më i ‘centralizuar” në Europë dukshëm është Malta, me 90% të popullsisë që jetojnë në kryeqytet; ndjekur nga Luksemburgu 76% dhe Islanda 65%. Vendet me më pak përqindje të popullsisë së tyre që jetojnë në kryeqytet janë Ukraina 7%, Zvicra dhe Gjermania 5%.

Zona metropolitane e një qyteti është vetë qyteti dhe zona që kryeson si qendra ekonomike e një vendi. Gjithashtu nganjëherë quhet edhe “rrip i udhëtarëve”, sepse zakonisht përkufizohet si zona përreth një qyteti ku është praktike për njerëzit që të udhëtojnë për të punuar në atë qytet. Zona metropolitane është një karakterizim më i mirë i shtrirjes së vërtetë të një qyteti, sesa popullsia e qytetit, sepse kufijtë e qytetit shpesh përcaktohen në mënyrë arbitrare.

Çuditërisht, Zvicra ka përqindjen më të ulët të “kapitalizimit” në Europë (në vetëm 5%). Arsyeja është se Berna, kryeqyteti i Zvicrës, nuk është as qyteti i saj më i madh, as qendra e tij ekonomike. Ky ‘titull’ shkon në Zyrih, zona metropolitane e së cilës përmban 15% të popullsisë zvicerane.

Ndërsa po t’i hedhim një sy të dhënave për të gjithë shtetet në botë, përqindja më e madhe ishte në Monako, Singapor, Vatikan, Hong Kong dhe Makao, të gjitha me 100%. Më e ulëta ishte në SHBA, me vetëm 0.21%.