Shtrëngimi i dorës filloi shekuj më parë si një simbol i paqes, një gjest për të provuar se nuk mbanë armë dhe me kalimin e kohës ajo u bë pjesë e pothuajse çdo shkëmbimi shoqëror, fetar, profesional, biznesi dhe sportiv.

Por koronavirusi i ri ka detyruar një rishqyrtim të shtrëngimit të dorës. Pavarësisht se sa miqësor është një shkëmbim i mikroorganizmave potencialisht infektues, raporton Reuters.

"Duart janë si një kryqëzim I mbyllur, duke lidhur vazhdimisht mikrobin tonë me mikrobiomet e njerëzve të tjerë," tha një grup shkencëtarësh në Journal of Dermatological Science.

Duart janë "vektori kritik" për transmetimin e mikroorganizmave përfshirë viruset, thanë ata.

Por nëse nuk është më e pranueshme automatikisht, çfarë do të zëvendësojë shtrëngimin e dorës si një pjesë e rregullave të mirësjelljes sociale pas koronavirusit? Një grusht apo bërryl? Ndoshta një hark tradicional japonez ose kapele? Po për përshëndetjen e Vockcan të Spock nga Star Trek?

Ne jemi qenie shoqërore. Kur takojmë njëri-tjetrin, ‘shtypim mish’. Ne marrim organin tonë, lëkurën më të madhe të zhveshur dhe e bashkojmë së bashku me dikë tjetër. Në mes të koronavirusit është bërë e qartë se sa intim është një gjest i tillë.

Kemi qindra lloje të baktereve dhe viruseve në pëllëmbët tona.  

"Mendoni për këtë," thotë Charles Gerba, mikrobiolog dhe studiues i shëndetit publik në Universitetin e Arizonës, i cili gjithashtu i përgjigjet Dr Germ. "Sa herë që prekni një sipërfaqe, mund të transmetoni deri në 50 përqind të organizmave në atë sipërfaqe."

Duart tona mund të mbajnë Salmonella, E. coli, norovirus dhe infeksione të frymëmarrjes si adenovirus dhe sëmundje të gishtave të dorës.

Dhe, duke pasur parasysh sa shpesh shkencëtarët gjejnë pika të dobëta në gishtat dhe pëllëmbët, zakonet tona higjienike janë shumë më pak të shpejtë se sa mendojmë.

Ne nuk mund të shohim ndonjë nga këto me sy të lirë.

Shkencëtarët gjithashtu mund të na tregojnë viruset, duke i studiuar në qelizat e kafshëve, në një mozaik të gjysmë-rrathëve të veckël që shkencëtarët shpesh i ngjyrosin me vjollcë ose të kuqe.

Qelizat janë bukuroshe, thotë Gerba, "dhe atëherë kur vdesin, ato bëhen pa ngjyra."

Gerba studion lëvizjen e viruseve dhe mund të vendosë një virus në një karrige zyre ose në një dhomë hoteli ose në shtëpinë e dikujt.

Ai thotë se duhen vetëm katër orë për një virus në një karrige zyre për të arritur gjysmën e duarve dhe gjysmën e sipërfaqeve në një zyre, ose rreth 90 përqind të sipërfaqeve në shtëpinë e dikujt.

Një virus në një hotel shpesh lëviz nga dhoma në dhomë dhe nganjëherë afër konferencave.  

Gerba thotë se ai vetë ndaloi të shtrëngonte duart gjatë shpërthimit të parë të SARS, në 2003.

"Unë gjithmonë them se kam ftohje," thotë ai. "Në këtë mënyrë nuk kam pse të shtrëngoj dorën e tyre."

Eksperti më i mirë i sëmundjeve infektive në SHBA Dr. Anthony Fauci e sheh në të njëjtën mënyrë që nga hiti pandemik.

"Ju kurrë nuk do të shtrëngoni më duart e askujt," tha Fauci këtë muaj. "Kjo është e qartë".

Shtrëngimet e duarve kanë qenë prej kohësh një mënyrë që njerëzit të sinjalizojnë njëri-tjetrin.

"Shtrëngimi i dorës është ajo që fotografohet në kohën e ndonjë marrëveshjeje," thotë Dorothy Noyes, një profesor i folklorit në Universitetin Shtetëror të Ohajos.

Shtrëngimi i gjatë dhe i fortë i Presidentit të SHBA Donald Trump dhe Presidentit Francez Emmanuel Macron në vitin 2018 ishte një shfaqje klasike e dy meshkujve që kërkojnë dominim.

Shtrëngimet e çuditshme ose të qeta, janë një zakon i vështirë për t’u thyer, edhe nëse duam.

Pak minuta pasi njoftoi një ndalim për të shtrënguar duart për të luftuar COVID-19, Kryeministri Hollandez Mark Mark Rutte shtrëngoi me entuziazëm dorën e Jaap Van Dissel, kreut të Qendrës Hollandeze për Kontrollin e Sëmundjeve Infektive.

"Më fal Më fal! Jo, nuk lejohet! Le ta bëjmë përsëri,"tha Rutte, duke qeshur.