“Pushteti arrogant ka shkuar në drejtim të paditur. Paaftësia për të menaxhuar vullnetin e qytetarëve duhet të marrë fund”, konstaton aktori i mirënjohur Romir Zalla, si një nga protagonistët e protestës për Teatrin Kombëtar. “Sot jemi pas 10 muajsh rezistencë, ku nga këto 200 ditë pa ndërprerje në mbrojtje të teatrit, por mbi të gjitha të dinjitetit tonë. Ka qenë një luftë nervash, ku qytetaria ka fituar. Tashmë çështja është ndërkombëtarizuar. Thuajse çdo ditë shkruajnë edhe mediat e huaja për absurdin, që po ndodh me teatrin në Tiranë.   

Ministria e Kulturës kam përshtypjen nuk i ka të qarta prioritetet e saj. Ligjet bëhen përciptas sa për të thënë. Ka një tendencë për ti ulur buxhetet. Abuzohet shumë me faktin se nuk mund të rëndohen xhepat e shqiptarëve, duke ju marrë taksa me shumë për kulturën, arsimin, shëndetësinë...Në fakt është çështje keqmenaxhimi, paaftësie totale, korrupsioni galopant dhe arrogance. Ministria është aty si alibi e katastrofës kulturore dhe trashëgimisë. Problemet nuk zgjidhen duke mbyllur sytë, duke futur kokën si struci në rërë. Teatri, artet pamore, muzika, libri nuk janë për fasadë. Nuk zhvillohet dhe mbrohet kultura me Facebook dhe deklarata anemike në televizion. Të përveshin mëngët, ti shohin artistët në sy dhe të bëhet më e mira, duke filluar nga rritja e buxhetit dhe deri te ligjet e mira gjithëpërfshirëse për të gjithë artistët jo vetëm për artistët në rrogë pranë institucioneve. Këtë të bëjë ministria.

Kur nuk ka prioritete dhe politika të qarta kulturore, fut këtu dhe paaftësinë totale sigurisht që nuk ka transparencë. Transparencë do të thotë komunikim bashkëpunim vënien e gishtit në plagë. Kush është zgjidhja? Propaganda? Shifrat dhe statistikat sa për të thënë, që ne e bëmë tonën, por e kemi shtetin të varfër? Jo nuk duhet të jetë kështu. Politika, ministrat, drejtorët janë të përkohshëm. Kultura, teatri është aty gjithmonë.

 Statusi i artistit më shumë se në letër mungon në mentalitetin e politikës karshi artistit. Kam përshtypjen se na konsiderojnë si të dorës së fundit. Sigurisht ky status ka dhe një faturë financiare. E kur flitet për buxhete këtu nuk ka fare dëshirë, ambicie për zhvillim për promovim, respekt për artistin vlerën e tij.”