Shkrimtari i shquar anglez, me famë botërore Simon Sebag Montefiore rivjen përsëri në guhën shqipe me botimin e tij më të fundit “Qiell në flakë”. Një roman i shkruar mbi ngjarje të vërteta të Luftës së Dytë Botërore, në fronin e larget sovjetik, ku ushtria italiane humbi mijëra jetë njerëzish, në një luftë absurde e të përgjakshme. Në filim të vitit 1942 ushtria italiane në Rusi, numëronte 235 mijë trupa të dërguara nga Musolini, si përforcime të gjermanëve, pai nuk donte që të mbetej pas në një fitore të mundshme të gjermanëve. Pak italianë e mbështetën këtë mision, me përjashtim të trupave të tij fashiste speciale, këmishëzinjtë, që në roman udhëhiqen nga Malamorja.  Italianët hodhën në terren Divizionin e 3-të të kalorsisë Amadeo Duca d’Aosta në një total prej 25 mijë kuajsh. Ata ishin jashtëzakonisht krenarë për legjimentin e tyre të kalorsisë, siç ishte Savoia Cavalleria dhe patën disa suksese: më 24 gusht 1942 Kalorësia Savoia ndërmori një sulm të rrufeshëm spektakolar, një ndër të fundit në histori, kundër këmbësorisë sovjetike, të cilën e shpartalloi krej afër lumit Don. Mbi këtë subjekt ndërtohet romani “Qiell nën flakë”, një roman i shkruar me stil dhe personazhe të gjallë, ngjarje që të befasojnë dhe rrëfim që të mban në ankth. Libri është përkthyer nga anglishta nga përkthyesi i njohur Stari Pone.

Shtëpia botuese “55” ka ekskluzitivtetin e botimeve në shqip të shkrimtarit të shquar Montefiore. Ajo ka botuar , mes të tjerash “Stalini, në oborrin e carit të kuq”, ‘Stalini i ri”, “Jeruzalemi”, “Katerina e Madhe”, “Romanovet”, “Sashenka”, “Heronjte”, “Monstrat”, etj.

***

“... Ne ishim rritur me vdekjen në këtë vend. Ishim mësuar me vrasjen. Vdekja ishte xholi i lidhur dhe i rrahur tekat e të cilit i dëgjonim teksa ngjiste shkallët, teksa ecte me zhurmë përmes pyjeve, teksa vizitonte fqinjët për një teke vodtka natën vonë. Vrasja është e vetmja gjë që Rusia e bën mirë, - qeshi Benia. Po, vërtet mirë.

Duke kaluar përmes luleve të diellit, Çorape Argjendta ktheu kokën djathtas, me veshët të cërruar dhe Benia Gordeni ndjeu se ajo i shkurtoi hapat. Ajo po i tregonte diçka. Panka dhe Prishçepa tashmë u kishin zbtritur kuajve dhe kishin ngritur çarqet e pushkëve. Benia vuri dorën në automatikun e tij të lehtë PPSH që mbante në krahë...

Nëse vdes, i tha vetes, ke vdekur prej kohe...”