Nga Kastriot Dervishi
Deri në vitin 1949 internimet janë bërë pa pasur një bazë ligjore. Me daljen e ligjit nr.540, datë 10.1.1949, u formua Komisioni i Dëbimeve e Konfiskimeve në Ministrinë e Punëve të Brendshme. Ndërsa në platformën e Sigurimit të Shtetit të vitit 1948 bëhet fjalë për internim-dëbime, ligji e hoqi përcaktimin ligjor “internim”. Kësisoj me fjalën “dëbim” në akte zyrtare gjenden internimet e periudhës 1949-1954. Në vitin 1952 komisioni në fjalë përbëhej nga: Delo Balili (kryetar) dhe anëtarët Ndrek Nallbani, Rasim Dedja, Sabri Sevrani, Rexhep Kolli, Pilo Shanto dhe Nevzat Haznedari.
Sillet si shembull, vendimi nr.712, datë 14.4.1953, i marrë si kundërveprim ndaj arratisjes në dhjetor 1952 së 22 vjeçarit Miho Sterjo Binjaku. Familja e tij ndahet në dy kampe: Në Kampin nr.3 Valias (fabrika e tullave) dhe në Kampin nr.4 Tepelenë. Ndarja e kësaj kohë është e tillë sepse në kampin nr.3 punohej ndërsa në atë nr.4 nuk punohej sepse mbizotëronin pleqtë e fëmijët. Rezulton që nëna dhe vëllai i vogël internohen në Tepelenë dhe motra (si duket më e madhe në moshë) dërgohet për të punuar në fabrikën e tullave. Sikurse shihet, Kampi i Tepelenës nuk është më vetëm i banorëve nga veriu i vendit, por edhe i atyre nga jugu.
