Inxhinierëve të Maliqit mund t’iu falej jeta. Në fund të fundit persekutorët e dinin që ata nuk kishin asnjë faj. Por ata vendosën t’i vrasin. Shqipëria ishte një vend ku injoranca e sulmonte dijen. Vendimi i formës së prerë i Gjykatës së Lartë Ushtarake u ankimua nga disa kërkesa të të dënuarve. Brenda ditës kërkesat e tyre shkuan në Presidiumin e Kuvendit Popullor. Avokatët përpiluan kërkesa fikse për 5 të dënuarit me vdekje, të cilët vetëm sa nënshkruan. Përveç tyre dërguan telegrame edhe Theodhoraq Mano, familja Sharra (tre nënshkrime).
Në mbledhjen nr.59, datë 19.11.1946, Presidiumi i Kuvendit Popullor, me nënshkrimet anëtarëve të tij: Omer Nishani (president), gjeneral-major Myslim Peza (nënkryetar), Sami Baholli (sekretar), Enver Hoxha, Manol Konomi, Sejfulla Malëshova, Medar Shtylla, Hasan Pulo, Qirjako Harito dhe Pandi Kristo, refuzoi t’u falë jetën. Duhej luajtur skena e fundit në Maliq. Kameramanët jugosllavë ishin gati.
