Turqia, Greqia dhe Qipro janë përfshirë në një luftë deklaratash që po përshkallëzohet shpejt në shfaqje të forcës ushtarake.

Cili është burimi i acarimit të tyre? Ashtu si me shumë mosmarrëveshje globale, vendet po luftojnë me njëra-tjetrën për qasjen në burimet natyrore, përkatësisht depozitat e mundshme të gazit dhe naftës nën detin e Mesdheut.

Tensionet në Mesdheun Lindor nuk janë asgjë e re, ndërsa dy aleatët e NATO-s dhe fqinjët Greqia dhe Turqia vijnë në prag të luftës për një sërë çështjesh në jo më pak se tre raste që nga vitet 1970.

Përpjekjet konkurruese për të drejtat e shpimit në një rajon, i cili ka parë një bum në nxjerrjen e naftës dhe gazit në dekadën e fundit, janë vetëm e fundit në një seri mosmarrëveshjesh që kthehen në katër dekada.

“Diplomaci e paligjshme me armë zjarri”

Po, çfarë ka ndodhur? Turqia së pari dërgoi një anije shpuese në Mesdhe në maj të vitit 2019 ku kreu anketime sizmike dhe shpime eksploruese jashtë bregdetit verior të Qipros, duke e çuar vendin ishull të dënojë atë që e sheh si vendim të paligjshëm.

Si përgjigje, BE sanksionoi Turqinë në korrik 2019 , duke ulur ndihmën financiare para-pranimit për vendin për vitin 2020 me 145.8 milion € dhe duke ndaluar bisedimet bilaterale të nivelit të lartë.

Duke u tërhequr në mosmarrëveshje, e cila përfshin dy nga vendet anëtare të saj, BE ka vazhduar të tregojë “solidaritet të fortë” me Greqinë dhe Qipron, duke paralajmëruar vazhdimisht Turqinë që të përmbahet nga aktivitetet e shpimit gjatë vitit të kaluar.

Pa u shqetësuar, Ministria e Jashtme e Turqisë lëshoi ​​një deklaratë në atë kohë duke thënë se sanksionet e BE “në asnjë mënyrë nuk do të ndikojnë në vendosmërinë e Turqisë për të vazhduar aktivitetet e saj hidrokarbure në Mesdheun Lindor”.

Në vend se të qetësimit të situatës, Turqia ka vendosur anije të mëtejshme shpimi në rajon këtë vit së bashku me përcjellje marine, duke ushtruar ato që i sheh si të drejtat e saj për të hyrë në ujërat turke qipriote – diçka që aktualisht bie ndesh me ligjin ndërkombëtar.

Në qershor, Ministri i Jashtëm i Greqisë, Nikos Dendias përdori një takim me Përfaqësuesin e Lartë të BE për Politikën e Jashtme, Josep Borrell, për të dënuar Turqinë dhe për të dekretuar “diplomacinë e saj të paligjshme të armëve.”

Nga fundi i gushtit, Greqia dhe Turqia i kanë vënë forcat e tyre në gatishmëri të lartë, duke vendosur marinat e tyre për të vënë “në hije” njëri-tjetrin në Mesdhe dhe të kryejnë ushtrime luftarake konkurruese në detin midis Kretës dhe Qipros.

Në përgjigje të krizës në vazhdim, Greqia njoftoi gjithashtu më 26 gusht se do të zgjasë ujërat e saj territoriale nga gjashtë milje detare në 12 milje detare – një veprim ligjor në të drejtën ndërkombëtare – përgjatë kufirit të saj me Italinë, duke braktisur atë që Kryeministri Kyriakos Mitsotakis e ka quajtur vite të politikës së jashtme “pasive”.

Ministri i jashtëm gjerman Heiko Maas paralajmëroi të dy vendet se janë “duke luajtur me zjarrin, dhe çdo shkëndijë – sado e vogël – mund të çojë në një katastrofë“.

Qipro si përfaqësues

Historikisht, marrëdhëniet midis Greqisë dhe Turqisë kanë qenë të tensionuara – dhe janë përqendruar kryesisht në Qipro.

Gjatë mbajtjes në shekuj nga Perandoria Osmane, turqit erdhën dhe u vendosën në ishullin kryesisht greqishtfolës. Kur Qiproja fitoi pavarësinë nga Mbretëria e Bashkuar në vitin 1960, tensionet midis qipriotëve grekë dhe pakicës turke u zbehën me shpërthime të rastit të dhunës.

Në korrik 1974, junta ushtarake në pushtet në Greqi nxiti një grusht shteti në Qipro për të aneksuar atë. Si përgjigje, Turqia pushtoi pjesët veriore të vendit. Junta ushtarake në Greqi u rrëzua pas tri ditësh luftimesh, duke i dhënë vendin një qeverie demokratike.

Pas dështimit të negociatave për paqe në Gjenevë, Turqia filloi një pushtim të dytë më 14 gusht dhe zgjeroi fitimet e saj nga pushtimi i parë duke mbuluar mbi një të tretën e ishullit.

Një armëpushim i mbështetur nga Kombet e Bashkuara u shpall përfundimisht me një zonë neutrale që përshkonte vendin, i cili mbetet akoma në fuqi sot.

Turqia njeh Qipron Veriore, e cila ka rreth 37 për qind të tokës së  ishullit, si Republika Turke e Qipros Veriore. Kombet e Bashkuara e njohin atë si një territor të Republikës së Qipros që aktualisht është nën okupimin turk. Qiproja dhe Turqia nuk kanë pasur marrëdhënie diplomatike zyrtare që nga viti 1974.

Çfarë lidhje ka kjo me gazin?

Mosmarrëveshja ka hapur plagë të vjetra sepse zona ku Turqia fillimisht dërgoi anije përfshin ujërat në brigjet veriore të ishullit.

Qiproja dhe BE e konsiderojnë veriun të jetë pjesë e Republikës së Qipros dhe ujërat që e rrethojnë atë të jenë pjesë e Zonës Ekskluzive Ekonomike (EEZ) që do të thotë se vendet e BE kanë të drejtën ekskluzive të peshkimit, stërvitjes dhe kryerjes së aktiviteteve të tjera ekonomike.

Por ndërsa Turqia njeh Qipron Veriore si të pavarur, me EEZ-in e saj, Ankaraja thotë se është brenda të drejtave të saj për tu stërvitur atje.

Duke komentuar në maj të vitit 2019, në kohën kur filloi mosmarrëveshja për herë të parë, ministri turk i Energjisë, Fatih Donmez, tha: “Turqia do të vazhdojë operacionet në shelfin e vet kontinental dhe në zonat ku Republika Turke e Qipros Veriore ka licencuar Turkiye Petrolleri” .

Ai shtoi se marrëveshjet e njëanshme të bëra midis Qipros dhe vendeve të rajonit që u përpoqën të “vidhnin” të drejtat e Turqisë dhe qipriotëve turq nuk kishin “asnjë vlefshmëri ligjore”.

Deri në gusht të vitit 2020, qëllimi i operacioneve shpuese-eksploruese të Turqisë u zgjerua duke përfshirë ujërat në brigjet e jugut të Qipros dhe një zonë më të madhe deti në Mesdheun Lindor midis Qipros dhe Greqisë. Greqia pretendon se kjo zonë është mbi shelfin e saj kontinental dhe në këtë mënyrë ka të drejta ekskluzive për çdo depozitë të mundshme të gazit dhe naftës.

Ndërsa Presidenti i Turqisë, Rexhep Tajip Erdogan, njoftoi zbulimin e një fushe shtesë gazi në Detin e Zi më 21 gusht, ajo ka bërë pak për të qetësuar aspiratat e Turqisë në Mesdhe.

“Fryma otomane”

Gara e energjisë mund të interpretohet si një aspekt tjetër i përpjekjes së presidentit turk Erdogan për të zgjeruar ndikimin e Turqisë përtej kufijve të saj. Ajo ka bërë që disa komentues të sugjerojnë se Erdogan ka përqafuar “frymën osmane”, duke e quajtur atë një neo-sulltan të ri.

Gjatë fushatave elektorale të kaluara, Partia për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP) e Erdoganit ka përdorur madje edhe parulla të tilla si “pasardhës i osmanëve” për të përshkruar mbështetësit dhe vetë presidentin.

Zhveshja e Shën Sofisë nga statusi i saj si muze dhe shndërrimi në një xhami në korrik, për shembull, është vetëm një shembull i tillë ku Otomanizmi i përtërirë jo vetëm se po gërryen themelet e Turqisë laike, por gjithashtu e vendos vendin në konfrontim të drejtpërdrejtë me fqinjët rajonalë.

Një politikë e jashtme neo-otomaniste nën mandatin e Erdoganit si kryeministër dhe tani president ka parë zhvendosjen e përqendrimit të Turqisë drejt territoreve të mëparshme të Perandorisë Osmane, përkatësisht Ballkanit, Qipros, Sirisë, Irakut, Izraelit dhe vendeve të Afrikës së Veriut, siç është Libia.

Ndërsa lajmet u pritën nga festimet jubilante midis mbështetësve të Erdoganit brenda vendit, duke rikthyer vendin e trashëgimisë botërore të UNESCO-s, një ish-katedrale të krishterë ortodokse, përsëri në një xhami vetëm sa ka acaruar tensionet me Greqinë.

Ndërsa muslimanët morën pjesë në lutjet e së premtes për herë të parë në 86 vjet, kambanat e kishave binin në zi në të gjithë Greqinë dhe protesta u zhvilluan në Athinë dhe Selanik, qyteti i dytë më i madh në vend.

Mitsotakis gjithashtu dënoi këtë veprim, duke thënë se nuk ishte “një manifestim i fuqisë” por një “shenjë dobësie”.

/Euronews/ Panorama