"Kthehuni, kthehuni," bërtiti ushtari britanik në një turmë të mbledhur para kompleksit, ku ata që evakuohen nga ambasada e Mbretërisë së Bashkuar merren para se të fluturojnë jashtë.

Para tij, shumë tundnin në mënyrë të furishme pasaportat e tyre britanike në ajër, me shpresën se do të lejoheshin të kalonin, por një grup rojesh të sigurisë afgane që mbanin shkopinj gome, u përpoqën t'i shtyjnë prapa.

Shumë nga turma nuk kishin marrë asnjë indikacion se do të evakuoheshin, por ishin bashkuar me turrmën në çdo rast, të dëshpëruar për një rrugë jashtë Afganistanit. Të tjerët, kishin marrë email nga ambasada duke u thënë se do të prisnin për një fluturim.

Mes tyre është edhe Helmand Khan, një shofer taksie nga Londra perëndimore, i cili kishte mbërritur me fëmijët e tij të vegjël në Afganistan disa muaj më parë për të vizituar të afërmit. Ai më tregon një grusht me pasaporta britanike. "Tre ditë që po përpiqem të hyj brenda", më thotë i dëshpëruar, me dy djemtë e tij të vegjël në krah.

Gazetari i BBC nga aeroporti i Kabulit: Përpjekje e dëshpëruar

Gjithashtu këtu është Khalid, një ish -përkthyes i ushtrisë britanike. Gruaja e tij lindi një fëmijë vetëm dy javë më parë dhe ai është i tmerruar që foshnja mund të vdesë në skena të tilla. "Unë kam qenë këtu që në mëngjes," thotë ai, "talebanët më goditën me kurriz gjatë rrugës."

Jam bombarduar vazhdimisht me pyetje nga afganët të cilët po përpiqen të hyjnë në kompleksin e kontrolluar britanik. "A mund te me ndihmosh?" "A do të më lejojnë të hyj?" Shumë përpiqen të më tregojnë dokumentet që kanë sjellë me vete, duke dëshmuar se kanë kaluar kohë duke punuar me forcat ndërkombëtare ose ambasadat e huaja.

Talebanët këmbëngulin se të gjithë atyre që kanë lidhje me qeverinë u është dhënë një amnisti. Grupi thotë se synon të krijojë një qeveri "gjithëpërfshirëse", por shumë këtu janë thellësisht të shqetësuar për të ardhmen.

Diku tjetër në qytet, gjërat janë shumë më të qeta. Ndihet si një botë tjetër. Dyqanet dhe restorantet po hapen, megjithëse në një treg frutash dhe perimesh stallarët më thonë se ka ende shumë më pak njerëz në vend. Një burrë, që shet produkte kozmetike, thotë se ka shumë më pak gra në veçanti, por nuk është e pazakontë t'i shohësh në rrugë.

Shumë ende po përpiqen të kuptojnë se si do të duket jeta nën sundimin taleban. Një shofer taksie më thotë se transportoi një grup luftëtarësh në të gjithë qytetin ndërsa luante muzikë nga stereo e makinës. "Ata nuk thanë asgjë," më tha ai duke buzëqeshur, "ata nuk janë të rreptë si më parë."

Por raportime të tjera tregojnë se talebanët po shkojnë në shtëpitë e gazetarëve ose figurave të qeverisë dhe i pyesin ata. Shumë kanë frikë se është vetëm çështje kohe para se të shënjestrohen me dhunë.

Të tjerët ende po luftojnë dhe një afgan britanik më lutet për ndihmë. "Si mund t'i kaloj fëmijët e mi nëpër këtë turmë," pyet ai? Shumë të tjerë, të cilët nuk kanë të drejtë për evakuim, por të dëshpëruar për t'u larguar, do të lihen pas për t'u përballur me një të ardhme thellësisht të pasigurt./Përkthyer nga BBC