Nga Qemal SAKAJEVA

Sa i gjatë është metri i presidentit të Serbisë Aleksandër Vuçiç?

Ai nuk ua ka thënë ende as serbëve në dialogun e brendshëm, as mediave gjithandej me intervista, as Brukselit me aq sa dihet publikisht.

Por standardi botëror i një metri  janë 100 cm. Nëse metri i Vuçiç është i barabartë me standardin botëror, me Mitrovicën e Veriut, me gjysmën e Kosovës, apo me pazar territoresh, është koha për të shkuar drejt qartësisë së plotë. Fantazma e ndarjes, që enkas e vërtitin mbi Kosovë, duhet vrarë. Dhe vrasja bëhet duke mos lejuar vendosjen e tërësisë së territoriale të Kosovës mbi tavolinën e bisedimeve.

Serbia nuk është pajtuar me luftën e vitit 1999.

I duhet thënë: 1999-ta i ka dhënë fund një historie të gjatë pushtimi dhe kolonializmi.

Serbia nuk është pajtuar me çlirimin e Kosovës.

I duhet thënë: Pranoje ose punë e madhe!

Serbia nuk e njeh pavarësinë, e shpallur më 17 shkurt 2008.

I duhet thënë: Njihe, ose çdo bisedim bëhet i pabesueshëm e i pazbatueshëm.

Serbia nuk është pajtuar me njohjen ndërkombëtare të Kosovës.

I duhet thënë: Nuk mund të ketë edhe bisedime në Bruksel për marrëveshje,  edhe udhëtime nëpër botë për zhbërje të njohjeve.

Serbia nuk pajtohet me shqiptarë të lirë.

I duhet thënë: Kurrë më nuk do të ketë shqiptarë të pushtuar.

Serbia nuk pajtohet me Kosovën në paqë.

I duhet thënë: Po lufta përse u bë?

Qysh kur Serbia filloi të marrë veten, përgjatë procesit të integrimeve europiane dhe fuqizimit të faktori rus,  sidomos gjatë qeverisjes dhe presidencës së Aleksandër Vuçiç, fantazma e ndarjes së Kosovës sillet si zgjidhja e pashmangshme, shfaqet përditë në forma të ndryshme, nën interpretimin e Beogradit sipas “balancës”, secila palë duhet të humbë diçka. Serbëve u shërbehet ideja  se Kosova është e humbur, por Kosovës duhet t’i merret sa të munden, ose siç e ka thënë në mënyrë metaforike Vuçiç, “qoftë edhe një metër”.

Çlirimi i Kosovës u krye brenda territorit administrativ të saj, në përputhje me hartën e Jugosllavisë, pa asnjë metër territor serb. Përkundrazi, territore shqiptare kanë mbetur në Serbi. Territori i tanishëm i Republikës së Kosovës është në përputhje me gjurmët e territorit të të çliruar. Populli që mundi të bënte çdo sakrificë për të qenë i lirë në hapësirën e vetë jetike,  ai duhet të bëjë gjithçka për të garantuar këtë hapësirë jetike.

Kosova, në përputhje me interesat e vendit,  si dhe mirënjohëse për çfarë bën SHBA, BE dhe NATO, ka kryer kompromise të jashtëzakonshme qysh në fillim.

Dhe siç iu kërkua:

Hoqi dorë nga bashkimi me Shqipërinë.

Pakica e vogël serbe u bë shembulli botëror për të drejtat  e dhëna.

Kishat dhe manastiret janë shpallur extra-territor i gjerë.

Numri i komunave me shumicë serbe tejkaloi numrin e paraparë në Paketën Ahtisaari.

U pranua krijimi i Bashkësisë së Komunave Serbe.

Gjuha e stërpakicës serbe është e barabartë me shqipen e 2 milionë shqiptarëve.

Beogradi zbaton politikën e revanshit të nacionalizmit radikal: Me që pasojat e luftës i  paska vuajtur  Serbia - humbi Kosovën, pasojat në paqë duhet t’i vuaj Kosova - të jetë shtet i penguar, territor i nëpërkëmbur, shoqëri e trazuar, popull i lodhur.

Askush nuk ka mandat nga Sovrani Popull të bisedojë me Serbinë për tërësinë territoriale të Kosovës. Siç është, ose kthim në shtëpi.